Vrougah, (okay, nu af en toe nog) mocht ik graag op tijdschriften foto's "opleuken". Van oorbellen, zwarte tanden of een beugeltje, en littekens voorzien. Of "tatoos" tekenen op armen. Geweldig.
Ik denk dat zoiets erfelijk is. Vandaag vroeg Bente mij om een pen.
Het "blaadje" dat op de bank lag had ze inmiddels al voor zich liggen.
En wat doe je dan. Tandjes zwart maken en krassen. "Mama, kijk die meneer is helemaal vies. Kijk, en het eten ook"
Die komt er wel als het om foto's "opleuken" gaat!
Vorige week had iemand een bak vol met kikkerdril mee genomen voor de peuterspeelzaal.
"Dat waren allemaal kleine bolletjes. En dat was heeeeel vies", vertelde Bente 's avonds aan tafel.
Paulien begreep meteen waar het over ging. "Ohw, je bedoelt kikkerdril".
Donderdag was het kikkerdril inmiddels ontwikkelt tot kikkervisjes. Die vonden, dankzij de juf, hun weg in de vijver nabij de peuterspeelzaal.
Vanavond bleek "onze" pad dan toch zijn vertrouwde stekkie gevonden te hebben.
Of mama er even een foto van ging maken, voor in het plakboek.
Jawel hoor. Doen we.
En dan ook meteen op de log. Want alles moet op de weblog als het aan Paulien ligt.
Ooit maakte ik een paar foto's van Paulien die voor Roodkapje speelde. Bovenstaand plaatje werd niet getoond maar toch bewaard.
Waarom eigenlijk?
Vermoedelijk omdat de foto op een zeer aparte manier mislukt is. Ook een kunst.
Heb je ook zo'n leuke mislukte foto?
Doe er dan iets mee! Stuur hem in bij mislukte foto punt en el
(Nee, deze Roodkapje heb ik niet ingestuurd aangezien ik hem niet meer op groter formaat heb.)
Nog voor de beloofde sneeuw uit het weeralarm Zwolle zou bereiken ging ik naar de Lidl.
De sneeuw kwam. Die viel toen ik naar huis fietste. Als een sneeuwpopje kwam ik thuis.
Meteen de camera gegrepen om het bewijs van dit winters buitje vast te leggen. Want voor je 't weet is er niets meer te zien van de sneeuw.
Zo dacht een merel in onze tuin er ook over. Snel dat stukje brood op eten.
Voor je het weet is het niet meer te zien dankzij dat dikke pak sneeuw.
Gistermiddag toen we thuis kwamen lag er een belangrijke brief op de deurmat.
Niet voor pa of ma.
Nee, het was een brief voor Bente en Paulien. Van Sinterklaas.
Paulien had een tekening gemaakt en Bente een kleurplaat ingekleurd, en ik had ze vorige week opgestuurd naar Sinterklaas.
In de brief stond dat PlakPiet ze opgehangen heeft boven het bed van Sinterklaas.
Wat zal Sinterklaas lekker slapen 
Dat ik samen met Bente zo'n geval zou maken stond al een tijdje vast. Op de peuterspeelzaal doen ze er namelijk niet aan.
Vanochtend informeerde Paulien bij de juf hoe het er voor stond op haar school.
Het antwoord was helaas negatief.
Ach ja, dan maken we er toch nog één?!
's Ochtends waren Bente en ik intensief aan het fröbelen geweest. Paulien vond het resultaat mooi dus die wou ook zoiets maken.
Zie hier wat je met een dosis fantasie, een yoghurtpak, een koekdoos, veel...heel veel verf, vliegerpapier, een schaar, een stanleymes en blaadjes zoal kunt maken.
Wees gerust, alleen moeder Kwebbel heeft het staneymes gebruikt
Zaterdag werd Bente drie en daarom mag ze vandaag trakteren op de peuterspeelzaal.
Voor de juffen heeft papa een cake gebakken. Groot genoeg dat er voor de ukken vast ook wel een stukje overblijft.
Samen met Bente heb ik de traktatie voor de kinderen gemaakt.
Een pakje drinken ingepakt in cadeaupapier met een neusje van een mini choco-prince erop. Bente mocht de mondjes en oogjes erop tekeken. Daarna fröbelde ik nog hoedjes in elkaar. Een fluitje er op geplakt.
Tadaaah!
Begin deze maand kreeg ik Maartens verjaardagscadeautje van mijn schoonzus.
Ik had hem bij mijn jas gehangen opdat ik het niet zou vergeten mee te nemen naar huis.
Maar toen ik naar huis ging hing hij niet meer bij mijn jas.
Daar kwam ik pas achter toen ik al in de auto zat, op weg naar huis. "Deksels, het cadeautje vergeten mee te nemen".
Gisteren waren we even bij schoonzus en toen kon Maarten hem uiteindelijk zelf in ontvangst nemen.
De foto is speciaal voor schoonbroeke in Verwegistan zodat hij kan zien hoe het hoofddeksel staat.
