Balen, balen, balen.
De afspraak voor maandag heb ik afgezegd. Ik heb nog steeds koorts, koppijn, ben snotverkouden, blaf als een zeehond. En heb absoluut geen trek in eten.
Die operatie zie ik dus niet zitten. Dat doe ik liever met meer energie in mijn lijf. De mevrouw bij de afsprakenbalie vond dat ik daar groot gelijk in had.
Verder had ik voor morgen nog een leuke paasmarkt in de planning maar die kan ik natuurlijk ook op mijn buik schrijven. Balen.
Nu hep elk nadeel zijn voordeel zoals jullie weten. Ik kan woensdag in ieder geval zelf met Bente naar het paasontbijt. En die huizentocht in de Achterhoek kan ook zonder problemen verlopen.
Nee, Bente niet meer. Die kreeg aan het eind van de avond al weer praatjes en knapte zienderogen op.
Gisteren had ik ook knallende hoofdpijn. Ik dacht dat het hoofdzakelijk kwam door Bente's ongeluk en de vele wasmachines die ik daardoor moest draaien.
'Avonds stapte ik met Bente onder de douche en ik vond het water lauw. Toen Bente klaar was bleef ik nog even staan. "Het water wordt helemaal niet warm", alarmeerde ik Maarten. Die voelde en verklaarde bij bijna voor gek want het was wel degelijk warm. "Dan doe je hem nog iets warmer". "Dat gaat niet, hij kan niet warmer", klappertande ik.
Toen had het natuurlijk al duidelijk moeten zijn. Mede omdat alle paracetamollen hun werk ook niet deden. Vanochtend drong het in ieder geval tot me door. Koppijn, misselijk, 39 graden koorts. Kortom Kwebbel is ziek.
En dat komt natuurlijk slecht uit aangezien ik maandag naar het ziekenhuis moet.
Eigenlijk had ik morgen ook met Paulien voor controle naar de KNO-arts gemoeten. Maar de assistente belde net af; hij is namelijk ook ziek.
Het was me het dagje wel vandaag, zeg Pfft.
Paulien was vrij en die besloot te gaan spelen op het plein samen met Bente. Voor mij een mooie gelegenheid om de achterdeuren te schilderen. Het was immers ook mooi weer.
Opeens hoorde ik een straat verder op piepende remmen. Daarna doodse stilte. "Dat is goed gegaan", dacht ik nog. Niet veel later kwam Paulien mij ophalen. Ik holde achter haar aan en vond Bente in de stabiele zijligging op straat. Een stukje verderop lag haar fietsje vlak voor een busje.
Er stonden veel mensen om haar heen die meteen begonnen te "drammen" dat ik vooral NIET in paniek moest raken. Ik was niet in paniek, hoogstens ontzettend geschrokken.
Bente was van de stoep afgefietst en gevallen. Op dat moment was het busje komen aanrijden en die moest dus vol in de remmen.
De ambulance was ondertussen ook al gebeld, maar die kon ik gelukkig afzeggen. Het viel 100% mee met de "schade".
Van een oude man met een verrot gebit kreeg Bente nog twee euro in haar handjes gedrukt.
Thuis ging ze vrijwel meteen naar bed en heeft ze diverse malen gespuugd.
Bente heeft dus (weer) een hersenschudding en moet het voorlopig maar even kalm aan doen.
Vandaag kwam dan eindelijk het verlossende telefoontje van het ziekenhuis. De operatie die gepland stond op aanstaande maandag gaat door.
Hoera!
Ik moet er nog extra vroeg voor mijn bed uit ook nog. Om kwart voor 8 moet ik al aanwezig zijn. Om half 10 ga ik "onder het mes" oftewel krijg ik de NovaSure.
Als alles goed verloopt mag ik enkele uren daarna (als de ruggenprik is uitgewerkt) weer naar huis.
Qua tijd komt deze operatie weer heel fijn uit met in onze planning. Dus niet! Vrijdag erop gaan we namelijk huizen kijken.
Afijn, we zien wel hoe het allemaal loopt.
In januari al had ik
een gesprek met de gynaecoloog over Novasure systeem. Daarna volgde nog een pre-operatief gesprek waarbij ik als toegift 10 buisjes bloed mocht laten prikken.
Vervolgens was het wachten, wachten en nog eens wachten aangezien er binnen het ziekenhuis eerst een conflict moest worden opgelost wie de operatie ging betalen.
Twee weken geleden belde ik er nog maar eens over op. Inmiddels was het conflict opgelost en ik zou z.s.m. bericht krijgen.
Vandaag had ik genoeg van het wachten en belde nog maar eens met het ziekenhuis. Ik blijk op de planning te staan voor maandag 2 april. Volgende week krijg ik te horen of dat inderdaad die dag gaat gebeuren.
Tja, en als dat zo is heb ik meteen een "klein" probleem. Ik moet het namelijk na de operatie 2 a 3 dagen rustig aan doen, dus zorgen voor oppas. En laat de oppas, te weten mijn moeder, nu op 3 april een andere afspraak hebben staan die ze eigenlijk niet kan afzeggen.
Mooi knullig!
En dat allemaal dankzij knullig ge-oo-haa van het ziekenhuis.
Vandaag ging ik even met Bente de stad in voor een paar kleine dingetjes.
De Blokker heeft heel slim bekeken (vanuit de Blokker gezien) de huishoudartikelen en speelgoedafdeling op de eerste verdieping.
"Kijk, dat meisje zit nergens aan", sprak een moeder en wees naar Bente.
"Ja, nu even niet", zei ik, want in mijn ooghoeken zag ik Bente richting
speelgoed met veel herrie gaan waar ze ook acuut op diverse knopjes drukte. Voor mij kwam dat niet als een verrassing.
Op diezelfde afdeling vond ik een leuke puzzel van 250 stukjes voor Paulien. Alvast voor haar verjaardag had ik zo bedacht.
"Dat moet je niet aan Paulien vertellen hoor. Het is ons geheimpje", sprak ik samenzweerderig tegen Bente. Die ging daar mee akkoord.
Geheimen bewaren kan ze goed, want over het kado dat ze gemaakt hadden op de peuterspeelzaal voor juf Thea had ze met geen woord gerept tegen de desbetreffende juf. Dat was dus kat in t bakkie wat betreft ons geheim.
Op de valreep vond ik ook nog een paraplu voor Paulien, die ging dus ook mee.
Thuis briefde Bente het geheim door aan Maarten. "Maar niets tegen Paulien zeggen hoor", drukte ik haar nogmaals op het hart.
Toen Paulien binnenkwam gebeurde er het volgende.
Paulien:"Hé een nieuwe paraplu. Voor wie is die? Voor mij?"
Bente:"Ja, die hebben we voor jouw gekocht." En met een lichte twijfel in haar stem : "En een puzzel als kadootje".
Met grote ogen keek Paulien mij aan waarop ik als een ware Pinoccio zei dat we geen puzzel gekocht hadden maar de paraplu een kado was.
Gelukkig duurt het nog tot mei voor ze jarig is en dan is ze dit voorval hopelijk vergeten.
Rare wezens die kinderen van mij.
Kook je iets wat ze door de band genomen lekker vinden...komt er vooraf al commentaar dat ze er geen zin aan hebben. En aan tafel wordt er dan ook flink gemokt. Al helpt ze dat geen sier want ze moeten eten wat de pot schaft. In ieder geval "proeven".
Vandaag zaten we met z'n drietjes aan tafel want Maarten at niet mee. Op zulke dagen ben ik meestal te beroerd om aardappels te schillen, dat geef ik gewoon toe. Daarom besloot ik een pasta in elkaar te flansen.
Tricolore koken. Kipfilet in de pan, teentje knoflook erbij en courgette voor de vitamientjes. Fluitje van een cent.
Dan de saus: beetje van dit, scheutje van dat. Kruidjes zus, en kruiden zo. Klaar.
Echt tevreden over het resultaat van de saus was ik niet. Ik vreesde dan ook de nodige commentaar van de dames. De verbazing was dan ook groot dat de saus met smaak op gegeten werd.
Ik had een behoorlijke hoeveelheid tricolore gekookt en dacht dat er wel iets over zou blijven voor een volgende keer. Mooi niet.
Alles ging op.
En dat gaan we vieren met de meiden. Eerst naar de bioscoop en daarna uit eten.
Vandaag begint Maarten met zijn nieuwe baan.
Nieuwe baan. Nieuwe werkgever.
Vanochtend vroeg reisde hij dus af richting 's-Heerenberg.
Spannend.
