Heb je dat ook wel eens dat je, je afvraagt hoe het met iemand gaat? Iemand die je opeens uit het oog verloren bent.
Soms typ ik uit pure nieuwsgierigheid dan de bewuste naam in en google er op los. Vaak werkt dat, maar lang niet altijd.
Zo was ik benieuwd hoe het met onze Noorse (chat)vriendin zou gaan. Een speurtocht op internet leverde de laatste keer niets op.
Toevallig vond Maarten vorige week een mapje met foto's waar haar pasfoto ook tussen zat.
Vandaag vond ik opeens een mail van haar in mijn mailbox. Of ik nog wist wie "Sissi" was. Tuuuuuurlijk wel.
En zoals de dingen dan gaan is ze nu opeens wel te vinden via google.
Morgen mijn mailbox goed in de gaten houden en kijken of ik antwoord heb op al mijn vragen 
Bente kucht nog dat het een lieve lust is maar was fit genoeg om naar het afscheidsfeestje van juf Thea te gaan.
Om 12.00 uur mochten alle kinderen komen en werd er patat gegeten. Vanaf 13.00 uur waren ook de papa's en mama's welkom.
Clown Flappie deed een optreden. Nou, dat was echt een Flappie hoor. Hij moest zijn clownskleren nog aan doen maar dat ging helemaal verkeerd. Hij deed zijn shirt om zijn benen en zijn broek over zijn hoofd. Bente vond het maar een domoor.
En hij wou juf Thea nat gooien met een emmer water. Gelukkig bleek het water omgetoverd te zijn in confetti dus de juf had mazzel
Daarna kreeg de juf haar kado. Eerst kreeg ze van ieder kind een prikker met daaraan een zakje zonnebloemzaad en een foto van het desbetreffende kind. De juf is gek op zonnebloemen namelijk. Daarna kreeg ze een groot schilderij met zonnebloemen erop die de kinderen hadden gemaakt. Dat schilderij was HET grote geheim de afgelopen weken. Niemand heeft het verraden...hardstikke knap.
Vervolgens waren de hapjes en drankjes aan de beurt en kon je oude foto's bekijken. Leuk hoor die peuterfoto's van Paulien en haar vriendinnen.
Na afloop kregen alle kindjes een leuke foto van zichzelf met juf Thea in een fotolijstje (een beestje met een klemmetje eraan).
Inmiddels had ik Paulien opgehaald van school om juf Thea een hand te kunnen geven. Zij kreeg ook een kadootje.
En Bente, onze bofbips, mocht ook nog een kadootje uitzoeken.
Gisteravond laat werd Bente wakker van haar eigen gekuch en gesnotter. Ik gaf haar een hoestdrankje en stopte haar weer onder de dekens.
"Ze hoest behoorlijk, ze blijft er soms bijna in", zei juf Thea vanochtend tegen me. Rond half 5 hing Bente stilletjes op de bank. En dat is niets voor haar.
"Niet ziek worden", sprak ik haar toe,"je moet morgen op de schoolfoto en donderdag heb je feest van juf Thea".
"Ja, en dan kan ik ook niet met oma naar de dierentuin", sprak de wijsneus.
Ondertussen werden de wangen steeds roder en namen de praatjes nog meer af. Die schoolfoto zag ik niet meer zitten en ik was van plan dat morgenochtend af te gaan zeggen. Inmiddels is helemaal duidelijk dat Bente morgen thuis blijft.
Ze met 40 graden koorts in bed.
Nu maar hopen dat ze donderdag is opgeknapt, zodat het afscheidsfeestje van juf Thea niet aan haar neus voorbij gaat, want dat zou helemaal zielig zijn.
Om thuis niet op de bank in slaap te sukkelen besloten we vanmiddag even de benen te strekken.
Het Engelse Werk is dan altijd een prima gelegenheid voor een wandeling.
We zagen dat er erg veel bomen waren omgewaaid tijdens de storm vorige maand. Toch een triest gezicht dat zulke "kanjers" van bomen met wortel en al zijn omgevallen. En begrijpelijk dat je daar de eerste dagen na de storm niet mocht komen.
Ook hoorden wij een specht tikken tegen een boom. Na enig speurwerk zagen we het beestje zitten. Een foto maken wa.s een ander verhaal, zoals je hier onder kunt zienHet was in ieder geval een fijne wandeling. En de meiden zijn weer een beetje bijgespijkerd wat betreft de bloempjes en de beestjes
Nog voor de beloofde sneeuw uit het weeralarm Zwolle zou bereiken ging ik naar de Lidl.
De sneeuw kwam. Die viel toen ik naar huis fietste. Als een sneeuwpopje kwam ik thuis.
Meteen de camera gegrepen om het bewijs van dit winters buitje vast te leggen. Want voor je 't weet is er niets meer te zien van de sneeuw.
Zo dacht een merel in onze tuin er ook over. Snel dat stukje brood op eten.
Voor je het weet is het niet meer te zien dankzij dat dikke pak sneeuw.
Toen ik het lijstje moest invullen moest ik inwendig lachen. Vandaag mocht ik met het lijstje naar voor een pre-operatief onderzoek naar het ziekenhuis. Door de assistente werd mijn gewicht en lengte en bloeddruk gemeten.
Vervolgens kwam de anesthesist en die bekeek de lijst. Die trombofilie daar wilde hij dan nog wel aan. De beta thalessemie vond hij, zoals ik verwacht had, ietwat vreemd. Hoe ik er aan kwam. "Och, erfelijk belast. Het éne van mijn vader het andere van mijn moeder". De gevatte opmerking dat ik dus geen verjaardagscadeautjes meer kreeg liet ik achterwege.
Of er regelmatig gecontroleerd werd op bloedarmoede was zijn volgende vraag. "Nee, alleen als ik ontzettend moe ben laat ik het controleren door de huisarts, maar er kan toch weinig aan gedaan worden", was mijn nuchtere antwoord.
Ik moest toch maar even mijn Hb laten controleren en hij gaf mij een "prikbrief" mee. Zonder deze "brief" te bekijken stak ik de hal over richting bloedprikdames.
Even 1 buisje om het Hb te bepalen dacht ik. Fout! Meneer de anesthesist liet er geen gras over groeien. Tien buisjes bloed werden er afgetapt. Misschien twijfelde hij aan mijn verhaal? Wordt het nu voor de derde keer getest, ook goed.
Afijn, als ik nog geen bloedarmoede had dan heb ik het nu wel, dankzij dit bezoekje aan het ziekenhuis deze ochtend
Al een week lang loop ik te dubben wanneer ik er iets over zou gaan zeggen. Aangezien het gebeuren hier in huis toch wel zo'n beetje "het gesprek van de dag" is, dacht ik vandaag: voor de draad ermee.
Zoals jullie inmiddels weten heeft Maarten vanaf 1 maart een nieuwe baan. Eerst een maandje op proef en dan een jaarcontract, etc.
Die nieuwe baan gaat veel veranderingen met zich meebrengen. Het is niet alleen een andere baan, het is ook bij een nieuwe werkgever. Maar er is meer. De nieuwe werkplek is ook in een ander stukje Nederland. Wat dus inhoud dat wij t.z.t naar dit (Achter)hoekje in Nederland zullen verhuizen. Volgende maand gaat Maarten aan de slag in
's Heerenberg.
Er is zeker niemand onder jullie die geheel toevallig daar, of daar in de buurt, een leuk huisje te koop heeft staan?
Rond kwart over 9 melden wij ons bij de balie van het K.N.O.-gebeuren. Een half uur later werden we op gehaald door een aardige zuster. Ze legde nogmaals uit wat er ging gebeuren en liet het kapje waaruit het "slaapmiddel" komt zien.
Paulien kreeg een mooie "operatiejurk" aan en vervolgens moesten wij wachten. Heel erg lang wachten. (Maarten was ondertussen alweer naar huis om Bente van de peuterspeelzaal te halen.)
Rond een uur of 12 was Paulien eindelijk aan de beurt. Een kwartier later lag ze weer op zaal. Ze was nog een beetje duizelig maar dapper. "Ik hoefde niet te huilen". Snel werden er 3 bekers ranja naar binnen gewerkt en kreeg ze 2 ijsjes. Het dapperheidsdiploma dat ze heeft gekregen heeft ze dan ook dubbel en dwars verdient.
Eigenlijk waren de zetpillen en de pleister (die rond het infuus zat) die er af moest het ergste . De pleister mocht ze zelf verwijderen en daar was Paulien best trots op.
Thuis nam ze nog een paar ijsjes en glaasjes ranja. Vanavond begon ze met een chocoladetoetje, maar toen ze ons zag eten kreeg ze ook zin aan vast voedsel. De twee plakjes ontbijtkoek en paar happen tagliatelle gingen er dan ook prima in.
Kortom het gaat prima met onze heldin.
En zo zat ik deze week voor de tweede keer bij een voorleesontbijtje. Vanochtend kreeg Paulien het verhaal van "Kleine kangoeroe" te horen. Ik geloof dat Paulien het wel gezellig vond en daar ging het natuurlijk om.
Mams vond het vooral chaotisch.
Toch was ik blij dat dit vandaag was en niet morgen.
Een juf gaf de kinderen een pluim dat ze zo mooi op tijd waren. Of ze dat morgen ook gingen doen.
Nou Paulien niet. Die gaat niet naar school. Ze krijgt morgen namelijk buisjes en de neusamandelen worden weg gehaald.
Dat betekent dus dat het ontbijtje morgen uit een glaasje appelsap bestaat. Dan was het voorleesontbijt toch beter.
