Paulien bladerde door haar kookboek en wist meteen wat het nagerecht moest worden.
Voor het voorgerecht gaf ik haar de tip mee om het niet te moeilijk te maken aangezien het de eerste keer was dat ze ging koken.
In de winkel besloot ze dat er ook een voorafje moest komen.
Een driegangenmenu is natuurlijk behoorlijk wat werk maar gelukkig kon er al behoorlijk veel van te voren worden klaar gemaakt.
's Middags begon Paulien met het draaien van gehaktballetjes. Vervolgens werden de balletjes in de pan met groentesoep gedaan.
Ook maakte ze de saus van het hoofdgerecht en hakte ze een grote chocoladereep in stukjes.
Rond 5 uur kwamen opa en oma. Mooi op tijd want de pan met soep stond al aan en de macaroni zat net in de pan.
De soep smaakte lekker, vooral de gehaktballetjes waren erg lekker.
Nog even in de pan roeren en vervolgens kon de macaroni met zelfgemaakte saus opgediend worden. Mmmmmmm.
Vervolgens kwam het nagerecht.
Roomijs met zelfgemaakte warme chocoladesaus met stukjes walnoot. De meiden kozen voor "spikkels" i.p.v. walnoot.
Ook dit viel prima in de smaak. "Wel lekker veel chocolade", vond Bente.
Wij vonden dat Paulien super heeft gekookt, voor herhaling vatbaar. We zijn dan ook trots op onze keukenprinses
Paulien hielp mij vanavond bij het bereiden van het avondeten een handje mee.
"Mam, mag ik zondag een heel menu samenstellen en maken. Van vooraf tot het toetje?"
Van Sinterklaas heeft ze een prachtig kookboek gekregen. "Hoe overleef ik als keukenprinses?"
Een boek met lekkere recepten en leuke weetjes.
Het toetje had ze al snel gevonden. Roomijs met warme chocoladesaus.
De rest zal ik morgen met haar bespreken zodat we de ingrediënten kunnen aanschaffen.
Spannend hoor. Ik kan bijna niet wachten.
Vorige week kreeg Bente een briefje mee dat ze een groepje door is.
Ditmaal heeft ze zwemles van half 6 tot half 7.
Lastige tijd maar we redden ons er wel mee. Ik eet rond kwart voor 5 met de kinderen en Maarten mag zijn prakkie in de magnetron schuiven.
Niet echt gezellig maar het is niet anders.
Nu maar hopen dat het allemaal voorspoedig blijft gaan met de zwemles.
Daar had ik donderdag (ze heeft dan schoolzwemmen) even een hard hoofd in. Toen vertelde Bente me dat ze haar beker in de pauze niet had leeg gedronken.
"Ik had helemaal geen dorst mama. Ik had namelijk al het hele zwebad leeggedronken en daarvan had ik buikpijn gekregen".
Stiekem moest ik er wel een beetje om lachen.
En wat vonden de dametjes Reumer van het optreden van Daniël Lohues?
Paulien schreef een miniverslagje (zie hieronder). Het is moeilijk hoor om een recensie te schrijven
"Het was heel leuk! En grappig soms.
Grappig was dat hij een gitaartje had gemaakt van een blikje en één snaar. Dat hij die mee had genomen vond ik erg grappig.
En hij kon leuk vertellen. Niet zo saai als sommige meesters of juffen soms doen.
Het verhaal dat hij met zijn Playmobile speelde vond ik ook grappig.
Ik vond alle liedjes leuk."
Bente vond het allemaal leuke liedjes en grappige verhaaljes. Hieronder een paar uitspraken over het optreden.
"En hij ziet er grappig uit. Daniël Lohues heeft van die grappige krulletjes in zijn haren."
"Het verhaal over zijn Playmobile was grappig, toen moest ik lachen."
"Die harmocnica's waren ook grappig. Vooral die allerdikste. En die kleine DIE was pas klein!"
"En ik vond het sneu van zijn vriend dat die zijn arm gebroken had. Hij (Lohues) had beterschap met je arm kunnen schrijven op een briefje.
Om het laatste heb ik (inwendig) moeten lachen. Het verhaal over de gebroken arm was namelijk een zeer hilarisch stukje uit de show. Grappig om te zien dat Bente dat met totaal andere ogen zag.
Spreekwoorden zijn leuke dingen, vooral als je kind ze letterlijk neemt.
Ik stond samen met Bente in de keuken en we bespraken het een en ander.
Ze vroeg mij iets en mijn antwoord was: "Weet je het zeker? Ik ken je namelijk al wat langer dan vandaag".
Die opmerking vond ze merkwaardig zo bleek uit haar reactie.
"Ja, nogal logisch. IK ben je kindje".
Tussen de middag vertelde Bente mij dat ze met taal in kern 7 mocht werken. En er volgenden nog enkele namen van klasgenootjes die dat ook mochten. De rest niet.
"Hardstikke goed", vond ik.
Vanavond deed ze er nog een schepje bovenop. "Weet je mama, ik ben het verste in kern 7 van de klas."
"Je was er toch net in begonnen? " vroeg ik haar.
"Ja, en ik ben het verste. En weet je hoe dat komt?
Daar was mama erg nieuwsgierig naar.
Het antwoord was verpletterend. "Nou dat komt omdat ik de slimste van de klas ben".
Vandaag een mededeling van/over Bente want daar valt ook best over te pochen.
Vooral als het over haar zwemmen gaat want ze gaat als een speer met de zwemles.
Vorige week was het kijkles en Bente was geen groepje verder. Dat hadden we ook niet verwacht. Het "flipperen" moet nog iets beter en het duiken (het was de eerste keer dat ze moest duiken) ging helemaal niet.
Maakte niet uit al vond Bente het wel jammer. Die verwacht blijkbaar iedere kijkles een groepje door te zijn
"Denk aan het flipperen", zei ik gisteren toen we richting zwembad fietsten. Ze beloofde me plechtig het goed te doen.
Toen ik haar weer op kwam halen zag ik dat ze extra aan het oefenen was met de juf om te duiken.
Hoe het gegaan was vertelde ze tijdens het aankleden. "Het flipperen ging nu goed". Nee, het duiken dat ging niet zo goed. Het bad was daar hardstikke diep dus dat was eng.
De schoolslag die had ze wel als enige van haar groepje goed uitgevoerd.
Buiten, op weg naar de fiets, onthulde ze de rest. "De juf zei: Dat is nu jammer want ik wil je eigenlijk volgende week een groepje door doen. Dus ik moet oefenen met duiken."
Dat moeten we dan maar doen. Volgende week is er geen zwemles dus we hebben mooi de tijd om Bente te leren dat ze echt niet tot op de bodem hoeft te duiken.
Of de meiden nog ergens gingen logeren deze vakantie vroeg mijn schoonmoeder tijdens een telefoongesprekje.
Dat gingen ze niet. Of ze dan van vrijdag tot en met zondag bij hen zouden mogen logeren.
Van mij mocht het. Van Maarten ook
Bente moet morgen om half 5 nog naar zwemles, al levert dat geen enkel probleem op want ze worden pas rond een uur of 7 opgehaald.
"Ze willen toch wel he?", vroeg mijn schoonmoeder zich nog af. Ik vertelde haar dat de meiden het vast leuk zouden vinden als ze het zouden horen.
Bente zat op de bank maar gaf geen kik.
Pas toen ik opgehangen had gingen haar armen omhoog en zei ze: "Joepie, logeren!"
