Gisteravond plakte Paulien (in een boze bui) een briefje aan de koelkast. Ik mocht hem niet lezen. Natuurlijk deed ik dat wel. Foei mama.
Wat er op stond beviel mij voor geen meter!
Afvallijst
1 geen snoep 1 week
2 aleen gezond eten 1 week
3 rennen en springen 1 week
4 geen muziek 1 week
5 elke dag kijken of ik afval
6 geen toetjes
Op hoge poten ging ik naar haar kamer. Hoe ze in vredesnaam er bij komt om te willen afvallen?!
Nee, ze had het niet van de televisie zei ze. Ze was op de weegschaal gaan staan en daar stond dat ze 30 kilo en nog een beetje was.
Dat ze bijna 1.45 is, dus best lang voor haar leeftijd, ziet ze even over het hoofd.
Maar wat vertel je een kind van 8 over dit probleem? Dat het iets voor grote mensen is, dat het ongezond is etc. Het had niet zoveel effect geloof ik.
Tot ik zei dat ze dan sowieso een riem om moet iedere dag. En van die riem maakt ze iedere dag weer een probleem ....die wil ze liever niet om.
Of daarmee de kous af is? Ik vrees van niet.
We gaan het goed in de gaten gaan houden want dit is niet de eerste keer dat Paulien hier over begint.
Een dochter van 8 die al over afvallen en te dik zijn praat is echt niet fijn!
Gisteren zagen we een docu over
Degas.
Degas heeft veel schilderijen gemaakt van balletvoorstellingen en balletmeisjes. Daar ging het programma dan ook over.
Paulien kreeg meteen inspiratie en pakte haar tekenspullen.
"Bente, ga jij je balletpakje aan doen", was de opdracht aan haar zusje. Het "balletpakje" bestaat uit een flodderig rokje dat ooit bij een Barbiemagazine zat en een hempje met Alfred Jodocus erop.
In no-time was Bente weer beneden in desbetreffende outfit. Alleen dat stil blijven staan is een kunst op zich! En dat is donders moeilijk als je 4 bent.
Paulien gebruikte dan ook een balletmeisje van de tv als model.
Bente huppelde vrolijk door terwijl papa een tekening van haar maakte.
Hieronder de tekening á la Degas van Paulien.
Kinderen hebben zo'n fijne logica. Het leven kan toch zo simpel zijn.
Vanochtend zaten we naar de Olympische Spelen te kijken. Kanjer, toch die Marianne Vos daar op de wielerbaan!
Tussen de wedstrijden door kwam er reclame.
Meneer van der Geest prees het eten van meneer
Conimex aan.
Dit keer was Dennis in de weer met Teriyaki. Heel eenvoudig en simpel om te maken.
Bente's reactie was ook heel eenvoudig (lees: logisch): "Ja, eh als iets jakkie is, ja dan is het jakkie. Dat is gewoon zo".
Kinderlogica. Ik blijf het een prachtig iets vinden
Gisteren hadden we een feestje van "het Opperhoofd", oftewel "klein omaatje", oftewel oma P. Hierover later meer.
Naast oma's huis is een groot grasveld met een speeltuintje. In het grasveld staat een grote boom.
Leuk "speelgoed" als je Bente heet.
"Mama, kom eens mee ik moet je iets laten zien.", zei ze terwijl ze richting de boom liep.
Het koste enige moeite om in de boom te klimmen. Bente is behoorlijk lenig dus het lukte haar, en zodoende kon ze aan een tak gaan hangen.
Beetje slingeren en dan de afsprong.
Pfoei, dat heb ik weer gered.
Ik vroeg aan neefje Ian, die vol bewondering naar Bente stond te kijken, of hij ook in de boom ging klimmen. Het leek hem wel wat maar... "Ik denk niet dat ik dat durf", zei hij.
" Gaan we een stukje fietsen?", vraag Bente de laatste tijd met grote regelmaat van de klok.
Daarbij is het niet de bedoeling dat zij bij mij achterop zit. Oh, nee!
Ze wil zelf fietsen op de straat.
Bente doet haar helm op de "kop" en dan kunnen we er vandoor. Het gaat best goed dat fietsen op straat. Enige nadeel is dat ze af en toe opzij kijkt (tijdens het babbelen) en dan een ruk aan haar stuur geeft.
Afgezien daar van gaat het dus heel goed. Dat vindt Bente zelf ook. Ze is er heilig van overtuigd dat ze binnenkort wel alleen naar school kan fietsen.
Vanmiddag zijn we naar Helmond gereden om Paulien op te halen.
Natuurlijk moesten we ook even het nieuwe huis bekijken. Dat was indrukwekkend. Een mooi groot huis (en grote tuin) uit de jaren 30 dat compleet verbouwd is door de vorige eigenaar.
Paulien heeft zich geen moment verveeld. Ze hebben dan ook een speelkamer waar o.a. een piano staat.
Maar het allerleukste was spelen op zolder. Daar hebben ze namelijk een "geheime kamer". Een soort van kamertje/opbergruimte achter een grote boekenkast.
En als klap op de vuurpijl ook een "geheime gang". Een opbergruimte waar je door kunt kruipen, en die van twee kanten te bereiken is d.m.v. een deurtje.
Tijdens het spelen hebben ze dan ook de meeste tijd op de zolder doorgebracht .
Al met al dus een zeer geslaagde logeerpartij.
Gisteren was Paulien al weer helemaal de "oude". Gelukkig maar.
Vanochtend rond een uur of elf stond haar vriendinnetje voor de deur. Die werd hier even "gedropt" zodat haar ouders de laatste spullen uit het oude huis konden verzamelen.
Tegen 3 uur kwam haar moeder Paulien en C. ophalen.
De logeerpartij duurt een paar dagen. Ik denk niet dat ze zich zullen vervelen want het nieuw (grote) huis van C. moet bekeken worden. En C. haar zus heeft ook 2 vriendinnen te logeren. Kunnen ze die ook nog plagen
Zaterdagmiddag gaan we Paulien weer ophalen.
Ik ben benieuwd hoe het gaat. Dit is de eerste keer dat ze zo lang bij iemand anders (onze familie niet meegerekend) gaat logeren.
Paulien is een beetje sneu op dit moment.
Het begon allemaal al toen ze bij mijn moeder logeerde. Ze was niet lekker en heeft ook overgegeven. Het dagje naar het zwembad in Exloo ging daarom, tot haar grote verdriet, niet door.
Later ging het gelukkig wel weer beter met haar zodat ze naar de dierentuin zijn geweest.
Zondag leek ze dan ook redelijk opgeknapt al klonk ze wat schor en klaagde ze over een zere keel.
Vanavond bleek echter dat ze toch weer koorts heeft.
En dat is best sneu als je vriendinnetje, die pas verhuisd is, woensdag bij je komt spelen. Helemaal sneu als je bedenkt dat ze met dit vriendinnetje mee naar huis mag om daar te logeren.
Nu maar hopen dat de paracetamol zijn werk doet en Paulien snel weer opknapt.
