Heb je dat ook wel eens dat je, je afvraagt hoe het met iemand gaat? Iemand die je opeens uit het oog verloren bent.
Soms typ ik uit pure nieuwsgierigheid dan de bewuste naam in en google er op los. Vaak werkt dat, maar lang niet altijd.
Zo was ik benieuwd hoe het met onze Noorse (chat)vriendin zou gaan. Een speurtocht op internet leverde de laatste keer niets op.
Toevallig vond Maarten vorige week een mapje met foto's waar haar pasfoto ook tussen zat.
Vandaag vond ik opeens een mail van haar in mijn mailbox. Of ik nog wist wie "Sissi" was. Tuuuuuurlijk wel.
En zoals de dingen dan gaan is ze nu opeens wel te vinden via google.
Morgen mijn mailbox goed in de gaten houden en kijken of ik antwoord heb op al mijn vragen 
Toen ik het lijstje moest invullen moest ik inwendig lachen. Vandaag mocht ik met het lijstje naar voor een pre-operatief onderzoek naar het ziekenhuis. Door de assistente werd mijn gewicht en lengte en bloeddruk gemeten.
Vervolgens kwam de anesthesist en die bekeek de lijst. Die trombofilie daar wilde hij dan nog wel aan. De beta thalessemie vond hij, zoals ik verwacht had, ietwat vreemd. Hoe ik er aan kwam. "Och, erfelijk belast. Het éne van mijn vader het andere van mijn moeder". De gevatte opmerking dat ik dus geen verjaardagscadeautjes meer kreeg liet ik achterwege.
Of er regelmatig gecontroleerd werd op bloedarmoede was zijn volgende vraag. "Nee, alleen als ik ontzettend moe ben laat ik het controleren door de huisarts, maar er kan toch weinig aan gedaan worden", was mijn nuchtere antwoord.
Ik moest toch maar even mijn Hb laten controleren en hij gaf mij een "prikbrief" mee. Zonder deze "brief" te bekijken stak ik de hal over richting bloedprikdames.
Even 1 buisje om het Hb te bepalen dacht ik. Fout! Meneer de anesthesist liet er geen gras over groeien. Tien buisjes bloed werden er afgetapt. Misschien twijfelde hij aan mijn verhaal? Wordt het nu voor de derde keer getest, ook goed.
Afijn, als ik nog geen bloedarmoede had dan heb ik het nu wel, dankzij dit bezoekje aan het ziekenhuis deze ochtend 
Al een week lang loop ik te dubben wanneer ik er iets over zou gaan zeggen. Aangezien het gebeuren hier in huis toch wel zo'n beetje "het gesprek van de dag" is, dacht ik vandaag: voor de draad ermee.
Zoals jullie inmiddels weten heeft Maarten vanaf 1 maart een nieuwe baan. Eerst een maandje op proef en dan een jaarcontract, etc.
Die nieuwe baan gaat veel veranderingen met zich meebrengen. Het is niet alleen een andere baan, het is ook bij een nieuwe werkgever. Maar er is meer. De nieuwe werkplek is ook in een ander stukje Nederland. Wat dus inhoud dat wij t.z.t naar dit (Achter)hoekje in Nederland zullen verhuizen. Volgende maand gaat Maarten aan de slag in
's Heerenberg.
Er is zeker niemand onder jullie die geheel toevallig daar, of daar in de buurt, een leuk huisje te koop heeft staan?
Vanochtend had ik een gesprek met de gynaecoloog die de operatie gaat doen. Hij legde nog het een en ander uit wat er ging gebeuren. Zo gaat zijn voorkeur uit naar een narcose (=ruggenprik) i.p.v. plaatselijke verdoving zoals in de folder stond. Het schijnt toch nog wel behoorlijk pijnlijk te zijn.
Over anderhalve week moet ik naar de narcotiseur voor een pre-operatief onderzoek. De operatie op duurt nog een tijdje. Er is namelijk binnen het ziekenhuis geharrewar wie de artikelen (die voor de operatie nodig zijn) moet dokken. Heb ik weer
Nog even (af)wachten dus.
Bij deze wil ik jullie ook bedanken voor het duimen voor Maarten. Zoals het er nu uit ziet heeft het effect gehad.
Rond 6 uur werd ik gebeld. Hij was nog bezig met de onderhandelingen wat betreft het salaris. In principe had hij dus een nieuwe baan. Even afwachten dus wat hij daar uit de wacht heeft weten te slepen.
U hoort nog van ons.
Update:Er is genoeg in de wacht gesleept. Aangenomen. Per 1 maart beginnen.
Maand op proef en dan een jaarcontract.
Morgen wordt een speciaal dagje voor ons. 's Ochtends moet ik naar de gynaecoloog die de operatie gaat doen. Dan kan ik ook nog wat vragen op hem afvuren, en een afspraak maken.
's Middags heeft Maarten een sollicitatiegesprek. Het is het tweede gesprek dat hij heeft. Best spannend dus.
Zouden jullie even voor hem willen duimen? Alvast bedankt!
Een half uur later dan de afspraak kwam meneer S. mij roepen. Toen zag ik dat ik meneer S. wel degelijk kende van een eerder bezoekje, en dat stemde mij gerust. Met meneer S. kun je wel zaken doen.
Het kostte mij dan ook weinig moeite hem er van te overtuigen dat ik van de Mirena verlost diende te worden. Maar daarmee was ik er nog niet want dan zou er een nieuw probleem ontstaan: hevige menstruatie om de 3 weken. En
dat probleem mocht wat mij betreft rigoureus aangepakt worden.
De meest drastische methode die ik in gedachten had is echter geen oplossing. Daar zit teveel risico aanvast, met name omdat ik al twee keer een keizersnee heb ondergaan. Dan maar de iets minder rigoureuze oplossing gekozen. Endometriumblatie d.m.v. het
novasure systeem. Oftewel in normaal Nederlands; het verwijderen van het baarmoederslijmvlies op de meest moderne manier.
Aanstaande donderdag heb ik een gesprekje met de arts die deze "operatie" uitvoert en kan ik een afspraak maken voor dit gebeuren. Spannend allemaal.
Ik heb getwijfeld of ik dit wel zou plaatsen. Maar ach, waarom ook niet. Mannen zijn vooraf immers gewaarschuwd
Ruim drie jaar geleden maakte ik een wel overwogen beslissing. Of ik daar 100% van overtuigd was werd mij nog gevraagd door de gynaecoloog. Want ik was zwanger en hormonen doen rare dingen met mensen.
Ja, ik was er zeer zeker van. Knoopje er in, mooi strikje erom. Klaar. Weg met alle ellende.
Wat ik toen niet wist, en ook niet te horen kreeg, ondervond ik een paar maanden na Bente's geboorte.
Ik kreeg mijn "oorspronkelijke" cyclus terug. En daar werd ik niet bepaald vrolijk van! Meneer Libresse en kornuiten lachten echter in hun vuistje. Gelukkig had meneer de gyn. een oplossing: de Mirena (hormoonhoudend spiraaltje). Daar had ik goede ervaringen mee gehad dus dat leek mij een goede oplossing.
Helaas is het dit keer een doffe ellende met dat "ding". Ik ga niet in details treden maar feit is dat er iets aan moet gebeuren.
Daarom ga ik morgen naar meneer (of is het een mevrouw) S. Ik hoop in ieder geval dat hij/zij een beetje mee werkt met de gedachten die ik heb over DE oplossing.
"Geef mama maar een handje", zei ik tegen Bente toen we naar school liepen om Paulien op te halen.
"Ja, want anders waai ik weg", antwoorde ze. En de wind probeerde inderdaad een loopje met haar te nemen.
Gelukkig was het wel droog want een pluutje opsteken is er bij deze storm niet bij.
De terugweg stapten we snel door om droog over te komen.
We waren halverwege huis, toen er op ongeveer 10 meter afstand van ons plotseling een boom omviel. Met wortel en al viel hij vlak langs een auto over de straat een heg in. De bezitter van het rode autootje zal blij zijn dat de boom niet op zijn auto lag.
Ik was blij dat we niet 10 tellen eerder op de hoek van de straat waren.
Het zien wat dit spektakel bood voor de meiden zeer veel gesprekstof tussen de middag.