Gistermiddag hadden wij een feestje van mijn opa. Wij vierden het heuglijke feit dat hij eerder die week 85 was geworden.
Gezellig uit eten bij Thijs en Aafke stond er op het programma. Altijd goed.
Eerst kreeg "opa van de flat" nog twee mooie tegels waar de dames iets moois op getekend hadden.
Terwijl ik mijn laatste bordje met lekkere dingen op tafel had gezet kwam nicht Monique naast mij zitten met haar bak ijs.
Ze schoot onbedaarlijk in de lach.
"Hé", zei ik, "Dit is mijn toetje. Jij hebt dat maar daar houd ik niet van, dus dit is mijn toetje. Ik zal er ook even een foto van maken want niet iedereen heeft zo'n toetje"
Dat zorgde natuurlijk voor nog veel meer lachtstuipen bij nicht M. waarop onze moeders zich afvroegen wat er aan de hand was. (Nee die zijn onze kwajongensstreken van vroeger nog niet vergeten blijkbaar)
Maar er waren er heus meer die een apart toetje hadden hoor. Kijk Bente maar eens met haar stapel ijsje.
Het was een zeer gezellige middag. Het eten en drinken was perfect. Opa, en oma natuurlijk ook, hartelijk bedankt!
Een nieuwe mijlpaal voor Bente vandaag.
De zijwieltjes hingen er al geruime tijd als versiering aan haar fiets. Lees: ze had nauwelijks steun aan die dingen.
Vandaag besloot Maarten ze er af te halen.
Het opstappen moet nog even geoefend worden, maar verder.... geen enkel probleem hoor!
"Ik ben heel heel groot want ik kan zonder zijwieltjes fietsen".
Het liefst doe ik zonder de kinderen boodschappen. Werkt wel zo snel en het verkomt gezeur over de kaugomballenautomaat.
Vandaag moesten de meiden echter mee.
Terwijl ik naar een doos zocht stonden zij naar de kaugomballen te loeren.
Toen ik bij ze kwam stond Paulien in de rij bij de visafdeling. "Wat heb jij daar?", vroeg ik want het was duidelijk dat ze iets in haar hand hield. Ze liet me een euro zien. "Gekregen van een mevrouw. We mochten hem wisselen voor 20 eurocentjes of 50 en dan kunnen we hem daar in doen". Ondertussen was de mevrouw al de winkel ingelopen, maar ze hadden netjes "dankjewel" gezegd.
Het was "een hele aardige mevrouw en ook lief"aldus de dames. Bente benadrukte nog dat het een hele oude oma was.
Als het inderdaad de (onbekende) dame is die ik de winkel in zag lopen, dan hadden ze haar achterkleinkinderen kunnen zijn. Misschien zijn ze daarom wel zo verwend 
Leuk raadseltje of niet?
Ik wist natuurlijk allang dat het juiste antwoord niet gegeven zou worden.
Bij het zien van een auto onder een stuk zeil denk je al gauw aan spookauto of iets dergelijks
Tenzij je Bente heet natuurlijk 
Dan denk je net even iets anders. Volgens Bente is dit namelijk een geheime auto.
Vandaag hadden jullie natuurlijk de oplossing van Bente's raadseltje verwacht. Ik laat jullie echter nog een dagje in spanning.
Met een geldige reden hoor. Er is namelijk groot nieuws.
Maandag kregen wij kijkers voor ons huis. Ze kwamen voor de tweede keer kijken, dit keer echter met hun eigen makelaar.
Om een lang verhaal kort te maken...onze harde arbeid in en om dit huis is beloond.
Vandaag kregen we bericht dat ze akkoord gaan met onze "verkoopdatum" ..15 augustus.
En als klap op de vuurpijl ook voor de poen die wij in ons hoofd hadden.
Met andere woorden: ons huis is (onder voorbehoud) verkocht!
Er mag op gedronken worden
Vandaag enkele prietpraatjes van Bente, die weer lekker op dreef was vandaag.
Vanochtend gingen we samen naar het ziekenhuis want ik moest bloedprikken. Toen dat gebeurd was zei Bente: "Doet dat pijn?". Ik ontkende. "Je hebt niet eens gehuild mama". Waarop de "prikster" in de lach schoot en opperde dat ik wel een sticker had verdiend.
Even later fietsten we naar huis. Aangezien de wind flink koud was stopte ik één hand in mijn jaszak. Vanaf het achterzitje kwam er commentaar: "Hé doe je hand eens aan het stuur. Met twee handen aan het stuur, dat weet je toch?!"
's Middags dacht Bente te weten waar katten vandaan komen. "Paulien, weet jij waar katten vandaan komen?"
"Nou?", vroeg Paulien nieuwsgierig.
"Uit machines"
Dan tot slot een vraag. Een straat verderop staat een auto onder een afdekzeil, net als onderstaand plaatje. Iemand enig idee hoe Bente dit noemt?
"Het is heel heel erg breekbaar", waarschuwde Bente mij toen we het cadeautje (ingepakt natuurlijk) mee namen naar huis.
Thuis verstopte ze het samen met papa.
Vrijdagavond, tijdens het avondeten, zou ze even uitgebreid gaan vertellen wat het cadeautje was. "Ja maar ik vertel het aan papa".
Dat mama ook aan tafel zat en het niet mocht weten was ze even vergeten.
Zaterdagochtend was de spanning te groot geworden en briefde ze me de inhoud van het pakketje door. "Het is breekbaar en je kan het op je jas doen". 's Middags vertelde ze ook waar het lag. "Het ligt in de la".
Maar mams heeft netjes gewacht tot deze ochtend. Het was ingepakt in een gekleurd papiertje waar Bente twee hele mooie poppetjes op getekend had. De éne was Elvis volgens Paulien. Bente stemde daar mee in. De andere was mama met heel veel kleurtjes in d'r haar.
Het cadeautje staat hier onder afgebeeld. Mooi he?
"Mam, mogen we de ballonnen houden?" vroeg Paulien toen de slingers opgeruimd werden.
Dat was natuurlijk okay.
Maar.... waar laat je die krengen als je een bezichtiging krijgt van je huis?
De oplossing is heel simpel.
Dit log werd mede mogelijk gemaakt door de NS